¿Y por qué no?

Verba volant, scripta manent.

miércoles, 31 de octubre de 2012

O mito: Ciencias ou Letras


Como alumna de letras que son oféndeme moitísimo a xente -un pouco “inculta”- que afirma que os alumnos de Ciencias son mais listos que os de Letras, e que estudar materias como Grego e Latín é unha perda de tempo.
            Eu agora que sinto a miña vocación por estas materias, pregúntome como pode haber individuos que sigan a pensar así; se o seu intelecto estivese un pouco máis cultivado comprenderían que sen o Latín e sen o Grego non poderían estar estudando esas materias de Ciencias das que se gaban, nin probablemente outras.
            Aínda hai xente que non  sabe que estudar estas materias non só che asenta unha base lingüística e gramatical sólida senón que ademáis che aporta unha cultura xeral que nin toda unha vida estudando Ciencias conseguirías. A metade das formulas químicas serían moito mais sinxelas de estudar sabendo Latín; por que crees que a fórmula do sodio é NA? Porque en latín sodio é natrium e así con miles  de conceptos relacionados coas Ciencias.  Entón os estudantes de Ciencias que afirman isto, en que se basean para dicilo? Eles pensan que son mais intelixentes porque, -según cren- as nosas materias non valen para nada xa que son linguas mortas. En realidade ignoran que un castelo matemático non o vas a empregar no  día a día e, sen embargo, a linguaxe estámola empregando continuamente.
            E pregúntanse, do mesmo xeito, que teñen que ver o galego ou o castelán co latín e o grego? Pois teñen moitísima mais relación do que pensan. Estas linguas permítennos  coñecer de onde proveñen as palabras que habitualmente utilizamos e aportan un valor engadido á comunicación. Coñecendo as Linguas Clásicas é mais fácil  falar e escribir correctamente. Pois para iso, entre outras cosas, serven estas linguas, para coñecer mellor a nosa linguaxe e o Mundo Antigo que nos axudou a ser a sociedade política desenvolvida que somos agora. E de onde sacaron que o Latín e o Grego son linguas mortas? E logo, respóndolles eu, que linguas se falan en Grecia,  Roma e en boa parte de Europa e do mundo? Aínda que evolucionadas, seguen sendo Grego e Latín. Incluso na actualidade, segue habendo xente que fai uso destas linguas; de feito as películas de Harry Potter están traducidas ao latín igual que numerosos libros importantes da nosa época. Por outra banda, estas materias cúrsanse na meirande parte dos bacharelatos dos países de Occidente. En Alemaña, reciben un trato no seu sistema educativo sensiblemente mellor que en España, pese a que o alemán non procede nin do Grego ni do Latín.
            Tamén habería que darlle un toque de atención a aqueles que presumen de cultos empregando locucións latinas e en realidade  nin sequera as empregan ben, por non ter nocións da lingua latina. En medicina, dereito, economía e en calquera campo do saber sempre hai unha locución para utilizar no momento preciso. E aí os estudantes de Letras temos algunha vantaxe respecto aos de Ciencias. Así que a esas persoas que se creen superiores por estudar Ciencias , non lle vería mal un pouco de humildade e reconsiderar a súa postura. Sen Grecia e Roma os coñecementos que eles estudan hoxe  nin sequera existirían.
             É posible que os alumnos de Humanidades  non saibamos resolver unha derivada ou unha integral (nin creo que o precisemos para vivir), pero polo menos sempre atoparemos as palabras adecuadas para redactar os libros polos que todos estudamos. E é que sen estas linguas non poderiamos estudar nada, xa que non habería maneira de expresarnos, a non ser que alguén crea que é posible expresarse mediante fórmulas químicas ou matemáticas. 
            No fondo a única solución a todos os problemas que surxen no mundo é a cultura e o respeto aos demais para poder chegar a acordos, especialmente naqueles intres nos que atravesamos situacións delicadas.
Paula Rey Sotelo 

domingo, 30 de septiembre de 2012

Las relaciones a distancia

Es comprensible, supongo, que cuándo alguien dice que tiene una relación a distancia todos se rían de esa relación. Muchos piensan, que eso no es una relación verdadera, porque puedes pasar mucho tiempo sin ver a la otra persona y habrá en momentos en los que se piense: ¿Me está echando de menos o me está tratando de olvidar? y otros en los que se llore porque se necesita a esa persona para que esté ahí contigo en los malos y en los buenos momentos y eso es algo imposible, que no puede suceder por diversos motivos; pero seguro que tampoco faltan esos momentos en los que conocemos a gente nueva y deseamos no tener esa relación pero miramos al frente, pensamos lo que hemos vivido con esa persona y nos emocionamos por eso que tenemos y otros en los que sin motivo ninguno, sólo por el simple hecho de estar cansados nos pensamos en dejar a esa persona pero no lo hacemos porque sabemos que la necesitamos a pesar de los km que nos separan.

Pero yo soy de esas personas que siempre tienen una opinión distinta para todo y en este caso pienso que las relaciones a distancia durante un período de tiempo son una de las cosas mejores de la vida, en una así se refuerza muchísimo la confianza pues se tiene que confiar en la otra persona, darle toda la confianza para saber que nada cambiará y que cuando se vuelvan a reencontrar todo sea cómo la última vez que estuvieron juntos; también se fuerza la amistad dentro de la pareja pues, no es lo mismo estar con una persona todos los días y ver su estado de ánimo que estar hablando con una persona lejos de ti y sin saber de verdad si está bien o mal. También las relaciones en lejanía ayudan a ver cuán maduro se es, porque hacen ver las cosas de otra manera, hacen tener una mentalidad totalmente distinta a la de otras personas que tienen a las personas a cm de ellos pues, no puedes ser demasiado celoso ni poco, hay que encontrar un punto intermedio en todas estas cosas. 

No soporto a esa gente que porque en su día tuvieron una relación y les salió mal, que desalienten a otras que la tienen porque cada persona es un mundo y hay personas que aprenden de sus errores y los van remediando para que esa relación salga bien. Así que un consejo antes de criticar o de decir algo vividlo y luego si queréis reíros o algo hacedlo pero nunca desaniméis a alguien a que viva esta experiencia que aunque parezca que no te cambia la vida y tu manera de ver las cosas. 

viernes, 7 de septiembre de 2012

Di no.

En la vida nos vamos a encontrar con gente que nos dirá que nuestras elecciones no son las acertadas, que cambiemos de vida antes de que sea tarde, que aprendamos a no ser tan cariñosos que nos harán daño; pero no entienden que así no aprendemos cuando una persona de verdad aprende es cuando se cae, después se levanta y sigue hacia delante y así continuamente hasta que consigue mantenerse en pie. Lo mas importante es que cada uno se centre en sus elecciones y aunque nadie nos apoya si es lo que nos gusta adelante nosotros seremos felices por haber tomado esa decisión. Quiérete, valórate y lo más importante no te dejes pisotear por nadie lo más importante en esta vida eres tú que es con la única persona que vivirás siempre, contigo mismo.

lunes, 30 de julio de 2012

Look towards the future.

Nos pasamos media vida tomando decisiones y para tomarlas miramos hacia atrás hacia nuestras otras decisiones e intentamos no tomar las mismas y luego miramos hacia el futuro para saber como será ese resultado. Pero no nos damos cuenta que no podemos seguir siguiendo ese método porque posiblemente ahora tomamos la misma decisión que hace un par de años y seguro que esta vez irá bien, ¿sabéis por qué? porque ya hemos madurado, el ser humano tropieza 2 veces sobre la misma piedra, pero a la 3 o mismo a la 2 ya podemos ser capaces de ver esa piedra y saltarla y dedicarnos a buscar otras piedras con las que tropezar. No nos damos cuenta que somos capaces de tomar cualquier tipo de decisiones porque aunque se tomen mal siempre hay tiempo para arreglarlo y si las tomas bien siempre hay tiempo para estropearlas, por eso lo mejor es guiarse por lo que quieres ahora, en este momento, y no por las malas decisiones que tomaste en algún momento de tu vida.
Hay que "look towards the future" y no mirar atrás, nunca debemos mirar atrás por que nos podemos quedar ahí en el pasado recordando momentos buenos y malos, y seguramente nos acabemos obsesionando con algo de ese pasado, algo que queramos cambiar o algo que queramos repetir: pero eso es imposible no se puede cambiar el pasado y mucho menos volver a vivirlo, podemos intentar que se parezca pero nunca será lo mismo. Por eso a la hora de tomar las decisiones tenemos que pensar en lo que queremos, en lo que se ha ganado un sitio en nuestro corazón y ya, nada de pensar en el pasado y en lo que puede ocurrir; solo miremos hacia el futuro con esa decisión que queremos aunque no sea acertada, nunca te arrepentirás de haberla escogido, porque era lo que querías.

viernes, 20 de julio de 2012

Miedo, pánico, terror.

Tenemos miedo a tantas cosas, a tantos sentimientos, a tantas personas.. Pero no logro entender el por qué del miedo, el por qué de que sintamos pánico hacia cosas que otra gente no teme, y sobre todo en qué momento empezamos a tener miedo ni en qué momento seremos capaces de apartar el miedo de nuestras vidas. Pero en algún momento supuestamente siempre aparece alguien que va a estar ahí para apartarte de ese miedo, o ¿no es así? Eso es lo que nos enseñan desde que somos pequeños, en nuestra infancia es nuestra familia quien te aparta del miedo, quien trata de hacerte perder ese miedo a los monstruos de nuestra imaginación pero a medida que vamos creciendo tenemos que tratar de hacerle frente a ese miedo nosotros solos, sin ayuda de nadie; pero alguien llega y te dice que no tengas miedo que siempre tendrás a alguien que te proteja y no sabes que hacer si seguir teniendo miedo a todo o dejar que te libren del miedo.

martes, 22 de mayo de 2012

Las amistades

Dicen que un amigo de verdad, de esos que ya escasean, es aquel que está contigo las 24h y no de cuerpo presente si no de cualquier manera, aquel que está contigo aunque estés feliz o triste, aquel que acepta tu personalidad, aquel que después de discutir aunque no tenga la culpa te pide perdón, aquel que llega a tu casa abre la nevera y coge cualquier cosa sin pedir permiso, aquel que quiere pasar tiempo contigo a solas sin nadie más hablando de cualquier tontería, aquel que con una mirada, con una simple palabra sabe como está la otra persona, aquel con el que no te da miedo compartir lo que piensa o incluso esas cosas de las que te arrepientes porque sabes que no te va a juzgar, es aquel que no le importa que le pidas un abrazo para poder llorar en él y sobretodo aquel que sabe dedicarte todo el tiempo para hacerte feliz. Fijo que mientras leíais eso os han venido a la mente miles de imágenes con ese amigo de verdad si es así os felicito por haber encontrado alguien así y si no, pues no os preocupéis cada uno tiene un amigo de esos en algún lugar lo que pasa es que aun no ha llegado esa persona.
Tener un amigo así es alcanzar la felicidad eterna, porque ese es el mayor tesoro al que puede alcanzar una persona. Y aunque a veces pensemos que hemos encontrado a alguien así puede que no lo sea. nunca os infravaloréis y no lo deis todo por alguien que no lo merece, no sirve de nada darlo todo pro alguien que no lo da por ti. Recordad que algún día la vida os devolverá todo lo que os merecéis.

domingo, 22 de abril de 2012

Siempre buscamos a alguien perfecto.

Bob Marley dijo una vez: "Ella no es perfecta. Tú tampoco lo eres, y vosotros dos nunca seréis perfectos. Pero si ella puede hacerte reír al menos una vez, te hace pensar dos veces, si admite sus errores, no la dejes ir y dale lo mejor de ti. Ella no va a recitarte poesía, no está pensando en ti en todo momento, pero te dará una parte de ella que sabe que podrías romper. No le hagas daño, no la cambies, y no esperes de ella más de lo que puede darte. No analices. Sonríe con todo tu ser cuando recibas su amor. Porque no existen las chicas perfectas, pero siempre habrá una chica que es perfecta para ti."


Tenemos un ideal de pareja perfecto, alguien que sea atento, que esté en lo bueno y en lo malo, vamos, que sea la persona más perfecta que podamos llegar a conocer. Pero no nos damos cuenta de que pasamos tanto tiempo buscando esa perfección que no "existe" que dejamos escapar oportunidades de tener una pareja perfecta. Fijo que mientras buscábamos a ese alguien perfecto apareció en nuestras vidas otras personas que nos hacían reír, que estaban las 24h del día pendiente de ti y que un día se convirtieron en una buena compañía pero sobre todo que un día nos hicieron sentir especiales, pues querida gente esas personas eran nuestras parejas perfectas pueden que no fueran nuestro ideal de perfección pero os aseguro que estando con esas personas hubiéramos sido perfectos.  Pero no nos preocupemos si ahora nos damos cuenta de a cuantas personas así hemos echado de nuestras vidas, lo importante es eso darse cuenta y a partir de ahora remediarlo y darle oportunidad a esa perfección.

sábado, 14 de abril de 2012

Pérdida de memoria.

"Mi teoría es que esos momentos impactantes, esos destellos que ponen patas arriba nuestras vidas, son los que acaban definiendo quienes somos. La cuestión es que cada uno de nosotros es la suma de todos los momentos que hemos experimentado con todas las personas que hemos conocido. Un momento de amor total, físico, mental y de cualquier otro tipo de amor. Pues esa es mi teoría, que esos momentos impactantes definen quienes somos. Lo que nunca me había planteado es si algún día no recuerdas ninguno de ellos."Todos los días de mi vida.


Y de repente te quedas pálido, sientes escalofríos por todo el cuerpo y al mismo tiempo empiezas a sudar. Eso nos pasa cuando nos paramos a pensar si cuando seamos mayores vamos a tener alguna enfermedad que nos degenere la memoria y que poco a poco olvidemos lo que siempre nos está persiguiendo: los recuerdos. Por que sí, yo soy la primera en quejarme por esos recuerdos pero cuando me pongo a pensar que ese día en el que no los recuerde, me entra miedo. ¿cómo será ver tu vida dentro de muchos años pensando que vives en oto momento? será horrible tener que estar escuchando día a día dónde vivimos, quienes somos y que nos repitan mil veces lo que íbamos a hacer... Pero lo único positivo que se puede sacar de esas situaciones son a esas personas que tendrás ahí, a tu familia, para que poco a poco te vayan ayudando a que tu falta de memoria no se haga tan pesada. Yo me he topado con gente que se ríe y también se enfada con esas personas mayores que cada dos minutos te hacen la misma pregunta, pero no se dan cuenta de por lo que tiene que estar pasando esa persona al ver que cada día que se levanta pierde más recuerdos... y si nosotros no ayudamos a recordar y a ejercitar la memoria, el día que pierdan la memoria mas cerca estará. 

lunes, 30 de enero de 2012

Un regalo inesperado.

Capítulo 7.

Lo primero que vio cuando abrió sus ojos fue su habitación revuelta, los cajones fuera el armario, la ropa tirada, las sillas por el suelo; se levantó asustada pensando que le podían haber robado, pero no había pasado eso ya que tenía todas las cosas de valor en su sitio. Intentó recordar lo que había pasado la noche anterior para poder saber que era lo que había pasado exactamente en su habitación. Poco a poco empezó a recordar como la mejor noche de su vida se convertía en una de las peores que le habían pasado nunca.

Salió del portal y allí estaba una pequeña cesta, en los brazos de su mejor amiga y detrás de ella todos los amigos que habían asistido a sus otros 18 cumpleaños. Con mucho cuidado cogió la cesta y retiró la manta que la cubría unos pequeños ojos negros se abrieron, su pequeña boca se fue abriendo poco a poco y emitió un leve ladrido, lo cogió en su colo y comenzó a saltar de alegría y decía: - Gracias, siempre sabéis lo que quiero. Todos empezaron a cantarle el cumpleaños mientras ella no apartaba los ojos de aquel ser que iba  a proporcionarle todas las alegrías que nadie más iba a hacer. Su mejor amiga sonrió y le dijo: - vamos no quiero que llegues tarde a tu fiesta. Le dio un beso en la mejilla y todos empezaron a meterse en los coches, él la cogió de la mano y la acompañó para que se metiera en su coche. Condujo al rededor de una hora hasta llegar a una casa en el medio de ningún lugar, era una casa como en la que siempre había querido vivir, con un porche y una mecedora, el exterior de la casa era de piedra, rodeada por miles de plantas. Se bajó del coche sin bajar al perro de sus brazos y entró a dentro, todo estaba decorado con figuras antiguas y con un montón de pequeños detalles de lugares a dónde ella siempre había soñado ir. La fiesta transcurrió sin ningún percance, todo era tan perfecto como ella siempre había soñado con sus amigos, su novio, con un montón de esos juegos infantiles con los que de pequeña se sentía feliz. Llegó el momento de la tarta y de los regalos, mientras le cantaban el cumpleaños ella pensaba que ya tenía todo lo que quería y que lo único que no quería no lo podía conseguir, a su padre, entonces en el momento de pedir el deseo simplemente sopló sin pedir deseo ni nada. Recibió los regalos, todos ellos eran detalles para su nuevo amigo desde una cama hasta un comedero, su novio y su mejor amiga le hicieron un regalo más especial un collar que siempre había querido. Empezó a dar abrazos a todo el mundo y a dar las gracias por estar ahí, mientras todos estaban bailando y pasándoselo bien ella fue a ver como estaba su nuevo amigo. Su sorpresa fue cuando entró en la habitación y se encontró a su novio con su mejor amiga, no pudo articular palabra simplemente cogió al cachorro y se marchó dando un portazo. Ellos corrían detrás de ella diciéndole que lo sentían pero que no habían podido resistir la tentación. Ella no contestaba cogió una bicicleta que había fuera y se montó en ella colocando al perro en la cesta, tenía la mente en blanco no quería pensar en nada más. Después de 3 horas dando pedal sin parar consiguió ver su casa, se metió en el portal y al entrar en su habitación comenzó a quitar toda la ropa que tenia de alguno de ellos y a romper las cosas que algún día significaron algo sobre esas personas. Se tiró en cama y se echó a llorar, al cabo de una hora llorando se quedó dormida.

No sabía que hacer, pensaba que todo aquello era una simple pesadilla pero cuando encendió el móvil y vio las llamadas perdidas de ellos y los mensajes supo que no era un sueño, simplemente era la realidad. Fue a junto su madre y le dijo: - Mamá, necesito irme lejos, tengo dinero ahorrado me voy a Alemania, por favor no le digas a nadie a dónde he ido. Su madre asintió y le dio un abrazo. Preparó la maleta con alguna ropa, cogió a su pequeño cachorro y le pidió a su madre que la llevara al aeropuerto. Una vez en el aeropuerto, con los billetes en la mano y con el perro en la cesta la madre le preguntó: - ¿Pequeña, cuándo vas a volver? Ella le respondió: - No lo sé, pero te prometo que cuando pueda vuelvo, pero no creo que sea capaz de seguir viviendo en esta ciudad, cada esquina me trae un mal recuerdo, solo quiero empezar una nueva vida lejos de aquí. Le dio un beso en la mejilla y se metió en el avión camino hacia una nueva vida con su único verdadero amigo.